Δημοκρατική Αριστερά:ευκαιρία για την ελληνική Αριστερά ή μια ακόμα διάσπαση;

Σήμερα επιλέγω για πρώτη φορά μέσα από το blog μου να ασχοληθώ με τη «Δημοκρατική Αριστερά» , το κόμμα που μετρά μόλις λίγους μήνες ζωής στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Η προσπάθεια που κάνουν τα στελέχη του κόμματος ώστε να τραβήξουν την προσοχή της κοινής γνώμης , να ακουστούν οι απόψεις τους και να πείσουν για τη χρησιμότητα της ύπαρξης τους εντείνεται το τελευταίο διάστημα. Πρώτο μεγάλο στοίχημα οι αυτοδιοικητικές εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη.

Η διάσπαση από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Αν κάποιος ιστορικός αποφασίσει να γράψει την ιστορία της ελληνικής αριστεράς είναι σίγουρο πως η λέξη που θα χρησιμοποιεί περισσότερο από κάθε άλλη θα είναι η λέξη «διάσπαση». Αμέτρητα τα παραδείγματα διαιρετικών κινήσεων στα κόμματα ή στις συνδικαλιστικές κινήσεις που πρόσκεινται στην ευρύτερη Αριστερά. Η «Ανανεωτική Πτέρυγα» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες τάσεις του κόμματος με ξεκάθαρη θέση και στάση εδώ και χρόνια. Πολλοί είχαν προβλέψει ότι κάποια στιγμή τα όρια της Κουμουνδούρου θα ήταν πολύ στενά για να κρατήσουν εντός των τειχών τα στελέχη της «Πτέρυγας» και εν τέλει δεν έπεσαν έξω. Κατά τη γνώμη μου η αποδέσμευση από τον Συνασπισμό άργησε να γίνει. Έπρεπε ήδη να έχει γίνει πράξη από τη στιγμή που αποδείχθηκε πως το μεγαλύτερο στοίχημα της αριστεράς τα τελευταία χρόνια -η εκλογή του νεαρού Αλέξη Τσίπρα στην προεδρεία- αποδείχθηκε «φούσκα».

Ο πολιτικός λόγος.

Πυλώνες της ιδρυτικής διακήρυξη της Δ.Α. αποτελούν τα εξής:

• δημοκρατικός σοσιαλισμός
• αριστερός ευρωπαϊσμός
• μεταρρυθμιστική στρατηγική
• οικολογική εγρήγορση.

Είναι φανερό πως το κόμμα επιμένει …ευρωπαϊκά αντίθετα με το αντιευρωπαϊκό κλίμα που έχει δημιουργηθεί σε όλη την ήπειρο τα τελευταία χρόνια και φαίνεται ξεκάθαρα σε όλες σχεδόν τις εκλογικές αναμετρήσεις , όπου κόμματα (κυρίως ακροδεξιάς προέλευσης) με αντιευρωπαϊκό λόγο ανεβαίνουν όλο και περισσότερο στα μάτια των πολιτών. Οι έννοιες «δημοκρατικός σοσιαλισμός» και «μεταρρυθμιστική στρατηγική» γυρίζουν οριστικά την πλάτη στην παραδοσιακή ελληνική Αριστερά , ενώ κλείνουν το μάτι σε όσους πρόκειται μελλοντικά να αναζητήσουν συνεργασίες που ίσως είναι απαραίτητες για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Το έμψυχο δυναμικό

Μπροστάρηδες στον εγχείρημα της «Δημοκρατικής Αριστεράς» μπήκαν οι 4 βουλευτές που εκλέχθηκαν με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ανήκαν στην Ανανεωτική Πτέρυγα , δηλαδή οι Φώτης Κουβέλης , Θανάσης Λεβέντης , Νίκος Τσούκαλης  και ο Γρηγόρης Ψαριανός. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει στα πρώτα βήματα του κόμματος και ο πρώην μέλος της Κ.Π.Ε. του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δημήτρης Χατζησωκράτης. Τη στήριξη τους έχουν ανακοινώσει από πολύ νωρίς ο Λεωνίδας Κύρκος ,  πλειάδα πανεπιστημιακών καθώς και πολλοί εκπρόσωποι της τέχνης. Ξεχωρίζουν οι Γιάννης Ζουγανέλης , Λουκιανός Κηλαηδόνης , Γιάννης Μπέζος. Το μόνο που με «χαλάει» στα στελέχη της «Δημοκρατικής Αριστεράς» είναι ότι οι περισσότεροι δεν είναι και…νέα γενιά. Θα μου πείτε βέβαια πως σε όλα τα κόμματα το ίδιο ισχύει πάνω κάτω , αλλά εδώ φαίνεται να υπάρχει μεγάλη απόσταση από τη νεολαία. Ίσως να υπάρχουν στελέχη τα οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα από την άλλη. Ίδωμεν…

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης

Μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη η μη-συμμετοχή του Παπαδημούλη στο εγχείρημα της «Δημοκρατικής Αριστεράς». Για τον περισσότερο κόσμο ο Παπαδημούλης ήταν το νούμερο 1 της «Ανανεωτικής Πτέρυγας». Πιο «φρέσκο» πρόσωπο από τον Κουβέλη , καλύτερος ρήτορας , επιτυχημένος ευρωβουλευτής και πολιτικός που θα μπορούσε να διεισδύσει αποτελεσματικά σε πιο  απόμακρους πολιτικούς χώρους . Ίσως δεν ήθελε να χαρακτηριστεί «φιλοπασόκος» , ποιος ξέρει…

Οι εκλογές του Νοέμβρη και ο Καμίνης.

Το πρώτο μεγάλο στοίχημα του κόμματος είναι οι εκλογές της 7ης Νοέμβρη. Οι επιλογές της «Δημοκρατικής Αριστεράς» φαίνονται ικανές να δώσουν ώθηση στο κόμμα και να το φέρουν την επόμενη των εκλογών σε καλύτερη θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η στήριξη στο Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη ήταν αναμενόμενη αλλά το μεγάλο «μπαμ» έγινε με τον Καμίνη στην Αθήνα. Κι αυτό γιατί στη συγκεκριμένη υποψηφιότητα η «Δημοκρατική Αριστερά» μπήκε μπροστά , αφήνοντας το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε δεύτερο ρόλο και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο…χάος. Το γλυκό έδεσε με την στήριξη τελικά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο πρόσωπο του Γιώργου Καμίνη που έδωσε αέρα ανατροπής του κατεστημένου στο Δήμο Αθηναίων. Μια ενδεχόμενη νίκη του Καμίνη (που εύχομαι ανεπιφύλακτα) , σε συνδυασμό με ένα καλό ποσοστό του Γρηγόρη Ψαριανού στην περιφέρεια , θεωρώ ότι θα φέρει άυξηση στα δημοσκοπικά ποσοστά του κόμματος και θα οδηγήσει τον Φώτη Κουβέλη και την ηγετική του ομάδα με άλλο αέρα στο 1ο συνέδριο που αναμένεται.

Ο μεγάλος απών

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν από τους πολιτικούς που θα μπορούσαν να αλλάξουν την ιστορία αυτής της χώρας. Σε κάθε ομιλία του , σε κάθε παρέμβαση του μου το έβγαζε αυτό. Δυο φορές υποψήφιος για αρχηγός του Συνασπισμού , ηττήθηκε από ανθρώπους που αποδείχθηκαν πολύ κατώτεροι του (Κωνσταντόπουλος , Αλαβάνος). Ηγετικό στέλεχος της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» για χρόνια , ήταν αυτός που αν έκανε το βήμα της εξόδου από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πριν λίγα χρόνια ίσως να μιλούσαμε για μια πολύ μεγαλύτερη Κεντροαριστερά σήμερα. Όλα αυτά δεν έχουν σημασία πλέον… Ο καρκίνος νίκησε τον κυρ-Μιχάλη η περίπτωση του οποίου μου θυμίζει πολύ την περίπτωση του Γιώργου Γεννηματά. Γιατί και οι δύο υπήρξαν πραγματικά τεράστια «πολιτικά κεφάλαια» για τον τόπο , για να χρησιμοποιήσω και μια έκφραση που κάνει θραύση τώρα τελευταία περιγράφοντας ανίκανους.

Το μέλλον

Το τι θα απογίνει η «Δημοκρατική Αριστερά» τα επόμενα χρόνια δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί. Ίσως ωριμάσουμε πλέον πολιτικά και γίνουμε σαν λαός πιο δεκτικοί στις επί ίσοις όροις κυβερνητικές συνεργασίες (όπως στη Γερμανία ) και δούμε το κόμμα του Φώτη Κουβέλη να συμμετέχει ενεργά σε μια κυβέρνηση (λογικά του ΠΑ.ΣΟ.Κ.). Ίσως να μην έρθουν σύντομα τα επιθυμητά αποτελέσματα , επέλθει κούραση και γκρίνια και το εγχείρημα πάει στράφη. Κανείς δεν ξέρει… Πάντα αξίζει να κυνηγάς κάτι που πιστεύεις βαθιά. Και την περίπτωση των «ανανεωτών» άργησαν πολύ να το καταλάβουν. Δεν βαριέσαι…Κάλλιο αργά ,  παρά ποτέ…