Μερικά εξώφυλλα δίσκων.

Αφιερωμένο στις τράπεζες…

Από το δίσκο «Zorba the freak» του 1985. Επίκαιρο όσο ποτέ…

Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου…

Ή ΒΓΕΣ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ…

Ένα τραγούδι , σε στίχους Δημήτρη Βάρου και σύνθεση Γιάννη Μαρκόπουλου , που περιγράφει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο τον νεοέλληνα.

Πριν 2 χρόνια , σαν σήμερα , αυτό το τραγούδι ήταν και το σύνθημα για πολλούς νέους που ξεχύθηκαν στο δρόμο , όχι μόνο για να εκφράσουν την οργή τους για τη δολοφονία του Αλέξη , αλλά και για να ανατρέψουν την κατάσταση και να καλυτερεύσουν το μέλλον τους.

Φλου!

Το πρώτο άλμπουμ του Παύλου με τους «Σπυριδούλα» περιείχε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του. Ο «Μπάμπης ο Φλου» ήταν το τραγούδι που ακούγεται ακόμα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο.  Ακόμα τα «Μου πες θα φύγω» , «Που να γυρίζεις» με τη μελωδία και το στίχο τους έκαναν τη διαφορά. Όμως το τραγούδι που μας αγγίζει περισσότερο από κάθε άλλο , ένα τραγούδι κυριολεκτικά βγαλμένο από τη ζωή του Παύλου , είναι το «Στην Κ».

Μια Κ που όπως λέει ο «μύθος» (που δεν πρέπει να απέχει και πολύ από την πραγματικότητα) , άφησε τον Παύλο και την rock ζωή μαζί του , για να παντρευτεί ένα αρκετά πιο εύπορο και «κοινωνικά αποδεκτό» άντρα.

Μια σύντομη βιογραφία του Παύλου.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Σ’ αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σ’ αυτόν του ρόκερ και του σκεπτικιστή.

Η μουσική του πορεία ξεκινά το 1970 από τη Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζει Μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δεληγιαννίδη, με τον οποίο δημιουργούν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Μαζί κυκλοφορούν τον δίσκο 45 στροφών «Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν στη συλλογή «Ζωντανοί στο κύτταρο». Από το 1972 έως το 1974 ενσωματώνονται στα «Μπουρμπούλια». Καρπός αυτής της συνεργασίας είναι το 7ινστο «Ο Ντάμης ο σκληρός».

Εν μέσω δικτατορίας, το σχήμα διαλύεται και τα «Μπουρμπούλια» ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος επιλέγει να συνεργαστεί με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και συμμετέχει ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του: «Θεσσαλικός Κύκλος», «Μετανάστες» και «Οροπέδιο».

Το 1976 δημιουργεί, μαζί με τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, το γκρουπ «Σπυριδούλα» και κυκλοφορούν ίσως τον κορυφαίο δίσκο της ελληνικής ροκ δισκογραφίας, τον «Φλου». Και αυτό το σχήμα διαλύεται, αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο ροκ ήχο και μια σειρά συναυλιών.

Το 1979 ο Παύλος Σιδηρόπουλος δημιουργεί το σχήμα «Εταιρία Καλλιτεχνών», με αγγλικό στίχο, χωρίς όμως καμία δισκογραφική δουλειά. Την ίδια περίοδο κάνει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ως πρωταγωνιστής στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος», ενώ ο ίδιος ερμηνεύει και το soundtrack της ταινίας, τραγούδια του οποίου αποτελούν κάποια από τα πλέον γνωστά του, όπως το «Να μ’ αγαπάς». Επίσης, συμμετέχει στην ταινία «Αλδεβαράν» με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Στη μικρή καριέρα του ως ηθοποιός περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή», που προβλήθηκε στην ΕΡΤ-1.

καταλήγει σ’ ένα σχήμα, τους «Απροσάρμοστους», που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί τους μέχρι το τέλος. Το 1982 κυκλοφορεί ο δίσκος «Εν Λευκώ», ο οποίος αντιμετώπισε προβλήματα λογοκρισίας για 3 κομμάτια, για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Το 1985 κυκλοφορεί σε παραγωγή Δημήτρη Πουλικάκου το δίσκο «Zorba the freak» και το 1989 το «Χωρίς Μακιγιάζ» που είναι ζωντανά ηχογραφημένος στο «Μετρό».

Το 1990 ο Παύλος Σιδηρόπουλος αντιμετωπίζει προβλήματα με το δεξί του χέρι που προφανώς από κάποιο πρόβλημα στα αγγεία παραλύει. Στις 6 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, βρίσκεται νεκρός στο πατρικό του σπίτι, μετά από υπερβολική δόση ηρωίνης.

ΠΗΓΗ: www.sansimera.gr

 

Αφιέρωμα στον Παύλο…

Αύριο το ημερολόγιο δείχνει 6η Δεκέμβρη. Εκτός από την ονομαστική γιορτή κάποιων χιλιάδων Ελλήνων και εκτός από τη συμπλήρωση 2 χρόνων από τη στυγνή δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου για κάποιους (ευτυχώς όχι λίγους…) αυτή η ημερομηνία θυμίζει και κάτι άλλο…

6η Δεκέμβρη 1990…20 χρόνια πριν. Ο «πρίγκηπας του ροκ» , ο τραγουδιστής που έδωσε στην ελληνική ροκ σκηνή άλλη υπόσταση , ο άνθρωπος που αν είχε γεννηθεί σε άλλη χώρα ίσως να ήταν ένας από τους πιο γνωστούς μουσικούς στον κόσμο , ο…

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος , 20 χρόνια πριν άφησε τον κόσμο μας. Δεν ξέρω «που να γυρίζει» τώρα. Δεν ξέρω αν έχει γραφτεί «στο βιβλίο των ηρώων» , ούτε αν έσμιξε ξανά με «την Κ». Ούτε καν αν ξανασυνάντησε το «Μπάμπη το φλου».

Ξέρω ότι λείπει σε πολλούς. Και αυτή την απώλεια θα προσπαθήσω αύριο να μετριάσω με τις λιγοστές δυνάμεις αυτού εδώ του blog. Αυτό το αφιέρωμα είναι πιο πολύ ένα δώρο στον εαυτό μου… Ελπίζω να σας αρέσει!

Αύριο όλη η μέρα αφιερωμένη στον Παύλο.

Καλό βράδυ…

Πως έζησα εκείνες τις μέρες…

Αν και έχουν περάσει μόνο 2 χρόνια μου φαίνεται πολύ μεγάλη η απόσταση από εκείνες τις μέρες. Από εκείνη την εξέγερση. Ούτε που θυμάμαι που βρισκόμουν το Σάββατο της 6ης Δεκέμβρη 2008. Θυμάμαι μόνο ότι κάποια στιγμή γυρνώντας σπίτι νωρίς το βράδυ άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα πάνω στην είδηση της δολοφονίας.

Για αρκετή ώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει τι έγινε ακριβώς. Συμπεριφερόμουν κανονικά , καθημερινά. Τριγυρνούσα στο σπίτι , σιωπηλός. Το σκεφτόμουν αλλά μάλλον δεν ήταν σε θέση το μυαλό μου να συλλάβει την πραγματικότητα. Ίσως δεν ήθελε.

Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το «χτύπημα» που με «ξύπνησε». Αν ήταν το τηλέφωνο ενός φίλου , αν ήταν μια «βόλτα» στο Internet. Πάντως θυμάμαι ότι μέσα σε μερικές στιγμές άλλαξε τελείως η συμπεριφορά μου. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ατάραχος. Μου είχε καρφωθεί μόνο μια ερωτηματική πρόταση στο μυαλό: «αν ήταν ο μικρός σου αδερφός;;»

Το ερώτημα με βασάνιζε μέχρι την επόμενο βράδυ. Δεν ήξερα αν ήμουν ο μόνος που ένιωθε έτσι. Ήξερα ότι στην Αθήνα έχουν αρχίσει οι πορείες , τα επεισόδια … Βγήκα με κάτι φίλους. Δεν μίλησα για το γεγονός , περίμενα να το κάνουν αυτοί. Και όπως περίμενα άκουσα ένα κάρο διαφορετικές απόψεις. Από την άποψη «καλά το έκανε το μαλακισμένο , κανένα κωλόπαιδο των Εξαρχείων θα ήταν» μέχρι το » πάμε να ρίξουμε το κράτος που δολοφονεί».

Ένιωθα οργή μέσα μου , ήθελα να τελειώσει εκείνη η μέρα για να πάω τη Δευτέρα το πρωί στη σχολή να δω τι γίνεται. Πάντα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα τέτοια γεγονότα αντιμετωπίζονταν πολύ διαφορετικά. Πήγα στη σχολή Δευτέρα πρωί , χωρίς να έχω μάθημα. Ερημιά. Κάποιες ανακοινώσεις από εδώ και από εκεί. «Όλοι στις 6 στην πορεία».

Η πορεία ήταν κάτι διαφορετικό. Πρώτη φορά έβλεπα τόσο μίσος , τόση αγανάκτηση , τόση θέληση για εκδίκηση. Συνθήματα , φωνές. Στις πλατείες παιδιά της ηλικίας μου από διάφορες πολιτικές ομάδες και παρατάξεις , μοίραζαν φυλλάδια , μιλούσαν με κόσμο. Κατά τη διάρκεια της πορείας είδα να καίγονται όλες οι τράπεζες που βρέθηκαν στο δρόμο. Όλες κάηκαν από μια μικρή , σχετικά με τον όγκο της υπόλοιπης πορείας , ομάδα που πορευόταν ξεχωριστά.

Ένας 45άρης που πορευόταν δίπλα μου σχεδόν-από τους πολλούς που είδα στο δρόμο εκείνη τη μέρα- βλέποντας την «Εθνική» με σπασμένα τζάμια και φωτιές , έσφιξε τα δόντια , έβγαλε ένα περίεργο μουγκρητό και είπε «15 χρόνια σας πληρώνω 70 τετραγωνικά ρε πούστηδες…».

Τότε πραγματικά συνειδητοποίησα τι ήταν αυτή η εξέγερση. Δεν ήταν μόνο η δολοφονία ενός παιδιού. Ήταν όλη η πίεση , όλη φτώχεια , όλη η δυστυχία , όλη η αγανάκτηση. Τότε κατάλαβα ότι αυτή η εξέγερση δεν έχει όρια και πίστεψα ότι τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει… Έπεσα έξω.

Λίγα λεπτά αργότερα και ενώ η πορεία έφτανε στο τέλος της πέσαμε πάνω στις γραμμές των ΜΑΤ που προστάτευαν κάποιο τμήμα. Πίσω από τις πυκνές γραμμές τους ήταν εύκολο να διακρίνεις αρκετά μηχανάκια με περίεργους τύπους να κάνουν χειρονομίες προς το μέρος μας. Ξυρισμένα κεφάλια , καδρόνια , αγκυλωτοί σταυροί και στόχοι στις μπλούζες τους… Λίγο δίπλα τους μια κλούβα γεμάτοι «μαλλιάδες». Ένας φίλος μου που ήταν πιο προσεκτικός παρατήρησε και κάποιους νεαρούς κρυμμένους πίσω από περιπολικά  που κοίταζαν συνεχώς προς το μέρος μας και μετά έσκυβαν το κεφάλι και μιλούσαν στα αυτιά αξιωματικών οι οποίοι σημείωναν και έδιναν εντολές από τον ασύρματο. Όταν τους πρόσεξα κι εγώ , παρατήρησα ότι το παρουσιαστικό τους δεν μου ήταν και πολύ άγνωστο… Μου θύμισε κάποιους , σε κάποιο «τραπεζάκι» στη σχολή…

Έβρισα πολύ τότε. Δεν θυμάμαι τι ξεστόμιζα. Βρισιές , κατάρες … Εκτός εαυτού. Σταμάτησα μόνο όταν ένα άγνωστο χέρι από πίσω με έσφιξε και κοιτώντας με στα μάτια μου ψιθύρισε «πρόσεχε τι λες…είμαστε γεμάτοι ασφαλίτες». Σταμάτησα , δεν μπορούσα να το χωνέψω.

Συνήλθα από τις σκέψεις μου μόνο όταν οι «μαλλιάδες» από τις κλούβες έκαναν ερείπιο ένα περίπτερο και ένα σουβλατζίδικο. Πριν προλάβω να πω «γιατί;;;» ήξερα το λόγο. Είχα χάσει πραγματικά τις δυνάμεις μου. Ούτε τα δακρυγόνα με επηρέαζαν , ούτε τίποτα.

Γύρισα σπίτι και είδα στην τηλεόραση τους «νοικοκυραίους» να λένε για τα κωλόπαιδα που τους έσπασαν τα μαγαζιά… Ψυχικά κατέρρευσα. Τότε μόνο είδα στα αλήθεια τη δύναμη του εχθρού…

Τις επόμενες μέρες πήγα σε 1-2 πορείες. Σχεδόν σαν φάντασμα , δε μιλούσα , δε φώναζα , δεν ένιωθα τι γινόταν γύρω μου. Το μόνο που με κρατούσε ήταν το ερώτημα που μου έκανε ο ίδιος μου ο εαυτός:

«Αν ήταν ο μικρός σου αδερφός…;»

(Σημείωση: γράφω σήμερα τις αναμνήσεις μου από το γεγονός της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και όχι αύριο όπως θα ήταν το προφανές , γιατί αύριο ο «Πολιτικός σχολιασμός» είναι αφιερωμένος σε κάτι άλλο , διαφορετικό , που θα μάθετε σήμερα το βράδυ).

Ανοησία Vs Κοροϊδία…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το έπαθλο της παραπάνω «»»κόντρας»»»;;; Η μοιρασιά των λίγων χιλιάδων δεξιών αναγνωστών , μια θέση στο γραφείο τύπου της Ν.Δ. και λίγη κρατική διαφήμιση…

Δυστυχώς ο ελληνικός Τύπος στα χειρότερα του.